Taniec

Serdecznie zapraszamy do zapisów nowych Uczestników ?
Ruszamy z zajęciami już 4 września!!!!
Udostępniamy grupy, w których mamy miejsca, jeżeli dany przedział wiekowy nie będzie odpowiadał bardzo prosimy o wiadomość i dla każdego kto będzie chciał z Nami tańczyć spróbujemy znaleźć miejsce ??
Mogą ulec, ale nie muszą, pewne zmiany w planie, jeżeli zajdzie taka potrzeba ?? Prosimy o dokładne sprawdzanie grup do których zapisujecie Państwo pociechy ?? zapisy są prowadzone jedynie przez system ??Udosteoniamy również instrukcje do zapisów w systemie.
Zespoły, w których nie prowadzimy naborów:
  • Parada
  • Mała Parada
  • Mała Parada 3
Lista zespołów z naborem:
Pozdrawiamy ?

Instrukcja do zapisów do pobrania

 

 

Zespoły taneczne PARADA serdecznie zapraszają na zajęcia dzieci i młodzież od lat 5

Zajęcia oparte głównie na poznawaniu możliwości ruchowych dzieci, rozwijaniu poczucia rytmu i wyzwalaniu naturalnej ekspresji ruchów, poprawiają kondycje i koordynację oraz pamięć ruchową. Nasza najważniejsza zasada to „nauka przez zabawę”, dzięki czemu są zarówno wyzwaniem, fantastyczną przygodą jak i radosną zabawą podczas której poznajemy elementy tańca:

  • klasycznego
  • jazzowego
  • ludowego
  • współczesnego
  • akrobatyki

Zajęcia charakteryzujące się ciekawymi układami tanecznymi łączącymi różne style taneczne. Nieodzownym elementem naszych zajęć są popisy taneczne i koncerty dla publiczności.

Taniec klasyczny:

Technika tańca klasycznego jest bazą dyscypliny dla ciała tancerza do stosowania we wszystkich innych technikach tańca, stąd wywodzi się taniec demiklasyczny, taniec współczesny (dance modern), itp. Zajęcia kształtują też piękną sylwetkę, uczą ładnej postawy, gracji, wdzięku i elegancji. Taniec klasyczny zrodził się na gruncie klasycznego tańca greckiego, rozwijał i udoskonalał na przestrzeni wieków. Styl tańca klasycznego polega na wirtuozowskiej technice, linearnym pięknie form, harmonii i koordynacji wykonywanych pas tanecznych.

Metodyka nauczania jest oparta na zasadach techniki rosyjskiej szkoły tańca klasycznego, z zachowaniem tradycji baletu francuskiego. Wyrabia ona aplomb w ustawieniu ciała tancerza, lekkość skoków (allegro) i obrotów (piruety i grand piruety), płynność pozycji rąk i nóg (ports des bras). Łączy w sobie piękne formy tańca, które zarazem w wykonaniu są trudne technicznie i koordynacyjnie.
Lekcja tańca klasycznego obejmuje:

  • ćwiczenia przy drążku ? najpierw wolne, rozgrzewające mięśnie nóg, następnie uruchomione do pracy zostaje całe ciało,
  • ćwiczenia na środku sali ? są sprawdzeniem równowagi oraz perfekcyjnego wykonania póz tańca klasycznego w połączeniu z kontrolowanym pokonywaniem przestrzeni w wykonywanych kombinacjach,
  • skoki ? przygotowanie do wykonywania trudnych i efektownych ewolucji w powietrzu.

W czasie lekcji pedagog baletu nieustannie kontroluje ćwiczących, dając wskazówki koordynujące poprawność wykonywanych ćwiczeń.

 

Taniec jazzowy:

Początki tańca jazzowego, którego korzenie wywodzą się z Afryki  sięgają XIX a nawet XVIII wieku. Prawdziwy jego rozkwit przypada jednak na pierwsza połowę XX w.  W kulturze afrykańskiej słowo ??Jazz? oznaczało siłę, gwałtowność .
Początkowo wykonywany był do muzyki jazzowej. Dziś  można tańczyć go do każdego rodzaju muzyki. Jest obecnie połączeniem baletu, tańca modern oraz akrobatyki . Pokazuje wiele umiejętności fizycznych tancerza. Taniec ten wymaga sprawności całego ciała, dobrego rozciągnięcia oraz silnych mięśni. Jazz wygląda bardzo efektownie co przyciąga nowe osoby chcące pozyskać odpowiednie umiejętności. Bardzo istotna w  jazzie jest pulsacja swingowa, kształtująca indywidualny, wewnętrzny rytm, niezależny od akompaniamentu muzycznego. Charakterystyczną cechą, jest również policentryzm, czyli izolowanie poszczególnych części ciała tak, by móc poruszać nimi niezależnie(głowa, ramiona, korpus, biodra) Od początku istnienia taniec jazzowy przechodził wiele istotnych zmian, które były wynikiem  ewolucji  kultury. W pierwszej połowie XX wieku wzajemne kontakty baletu, tańca współczesnego i jazzu spowodowały  przenikanie oraz zacieranie widocznych granic między poszczególnymi stylami. Kolejne zmiany przyniosły lata 70. XX wieku i era disco. Jazz dance zmienił wtedy swój styl i charakter na bardziej dynamiczny i zwariowany. Następne przemiany w jazzie nastąpiły w latach osiemdziesiątych, gdy przyszła pora na taniec uliczny oraz dekadę później, gdy królował taniec ?hip hop. Dziś przeżywa szczyt popularności, dając tancerzom możliwość łączenia wszystkich stylów tanecznych w niesamowitą, energetyczną mieszankę. W miarę upływu czasu powstało wiele odłamów tańca jazzowego takich, jak modern jazz, broadway jazz latin jazz, pop jazz, lirycal jazz, czy street jazz.

Taniec ludowy – Polskie Tańce Narodowe:

Polskie tańce narodowe wywodzą się z kultury ludowej, ale w trakcie swego rozwoju historycznego tak się zmieniały, że obecnie niewiele mają wspólnego ze swoimi wiejskimi pierwowzorami. Zachowały jednak cechy charakterystyczne dla regionu, z którego się wywodzą. Pierwsze informacje o ich istnieniu zawarte w zachowanych nutach, pamiętnikach, kronikach sięgają wieku XV, a nawet wcześniej. Jednak nieznaczny materiał źródłowy nie pozwala precyzyjnie określić historii kształtowania się ich formy muzycznej i ruchowej oraz form pierwowzorowych. Polskie tańce narodowe jako przejaw kultury związane były zawsze z określonymi środowiskami i spełniały określone funkcje. Istotną rolę w kształtowaniu ich formy muzycznej i tanecznej odegrały środowiska magnackie, szlacheckie, mieszczańskie, a także scena polska. Powiązane są z dziejami Polski, treściami patriotycznymi, walkami narodowo-wyzwoleńczymi, które przez prawie całe dziewiętnaste stulecie czyniły z nich symbol ?polskości? narodu, którego państwa na mapie świata nie było. Polskie tańce narodowe to tańce ludowe, które rozpowszechniły się na terenie całej Polski. Przyjmuje się wyróżnienie pięciu tańców o charakterze narodowym: Krakowiak, Polonez, Mazur, Oberek i Kujawiak oraz dwudziestu dwóch mniej znanych tańców ludowych, które w większości odeszły w zapomnienie.

Taniec współczesny:

Taniec współczesny pojawił się na początku XX wieku. Jego korzenie wywodzą się z klasycznego baletu, choć w tego rodzaju tańcu odchodzi się od zasad i reguł tańca klasycznego. Taniec współczesny początkowo zawojował Europę, a od początku lat 30. stał się popularny także w Ameryce. Nurt swobodnego tańca promowany był zwłaszcza przez dwóch artystów ? Węgra Rudolfa Labana, który był twórca teorii ruchu ciała, oraz Szwajcara Emila Delacoza, twórcę rytmiki. Głównym celem ich pracy było nie tyle stworzenie nowego rodzaju tańca i ekspresji, ale wręcz nowego stylu życia wyzwolonego z konwencji. Grunt na takie zmiany był bardzo podatny, ponieważ w tamtym okresie pojawiła się moda na przebywanie na świeżym powietrzu i szeroko pojęty sport.

Mimo że taniec współczesny staje w opozycji do klasycznego, to bez opanowania podstawowych technik z tańca klasycznego nie można nauczyć się tańca współczesnego. Podstawowe kroki tańca współczesnego łączą w sobie po części układy baletowe i po części akrobatyczne. Taniec współczesny charakteryzuje się bardzo dużą dynamiką i praktycznie brakiem określonych, sztywnych reguł. Z tego względu tancerze muszą cechować się bardzo dobrą sprawnością, kondycją i precyzją ruchów.

Główną cechą tańca współczesnego jest wyrażanie uczuć i emocji tancerzy. Dlatego taniec współczesny stwarza ogromne pole do popisu dla inwencji i kreatywności osób wykonujących ten taniec. Artyści prezentujący taniec współczesny próbują przekazać widzom określoną, przedstawioną przez siebie historię.

Akrobatyka:

Akrobatyka czyli zabawa i gimnastyka. Salta, gwiazdy i szpagaty wykonywane w locie to tylko kilka przykładowych figur. Akrobatyka to ćwiczenia, które poprawiają nie tylko kondycję fizyczną, ale także poczucie równowagi, motorykę, a także koncentrację i dyscyplinę. Jednak to nie tylko kształtowanie prawidłowej postawy i wzmacnianie mięśni, to także pokonywanie własnych słabości i lęków, oraz dawka pozytywnych emocji pomagających pozbyć się stresu i poprawić nastrój.